Ogrody za czasów renesansowych

Nasza ocena:

3
Pobrań: 581
Wyświetleń: 1841
Komentarze: 0
Notatek.pl

Pobierz ten dokument za darmo

Podgląd dokumentu
Ogrody za czasów renesansowych - strona 1 Ogrody za czasów renesansowych - strona 2 Ogrody za czasów renesansowych - strona 3

Fragment notatki:


Wiek XV i XVI to w Europie okres renesansu, czyli odrodzenia. Cha­rakteryzuje go nowa myśl humanistyczna przenikająca do różnych dzie­dzin życia i kultury, zainteresowanie literaturą i sztuką antyczną, a także światem przyrody i rozwojem techniki. Ojczyzną re­nesansu były Włochy. Zajmują one przodujące miejsce w sztuce europej­skiej, a także i w rozwoju kompozycji założeń ogrodowych.
Jednym z przejawów humanizmu w kulturze odrodzenia było rozwija­jące się poczucie piękna krajobrazu. Widoczne jest już ono u schyłku śred­niowiecza — w utworach poetyckich Petrarki i Boccaccia, opiewających urodę życia i piękno przyrody, ale także w lokalizacjach will i rezydencji letnich otoczonych ogrodami, w miejscach z pięknym i rozległym wido­kiem na okolicę.
Cechy ogólne Podstawową zasadą ukształtowania przestrzennego ogrodu renesanso­wego jest powiązanie kompozycyjne z domem mieszkalnym, tak by ele­menty ogrodu i ich układ tworzyły wraz z budynkiem całość kompozycyj­ ną . Ogród zostaje podporządkowany architekturze budynku, który odgrywa rolę dominanty w całości założenia. Jednocześnie szereg je­go elementów, jak np. otwarte galerie, podcienia, loggie od stro­ny ogrodu, podkreślają powiązanie willi lub pałacu z przestrzenią ogro­dową, a także i z otaczającym krajobrazem. Zasada całościowego trakto­wania budynku i ogrodu znajduje odzwierciedlenie zarówno w sformuło­waniach teoretycznych, jak i w licznych realizacjach.
Renesans tworzy dwa główne rodzaje układów ogrodowych: osiowy oraz centraln y. W układzie osiowym poszczególne elementy całości zało­żenia — jak dziedziniec zewnętrzny, dom z dziedzińcem wewnętrznym lub sienią oraz ugrupowanie kwater i budowli ogrodowych ozdobnych (tak wodnych, jak i związanych z ukształtowaniem terenu) są sytuowane na jednej osi kompozycyjnej i symetrycznie. Ten rodzaj ukształtowania cało­ści zaznacza się u wielu teoretyków włoskich od L. B. Albertiego (1404—1472) i jego dzieła Ksiąg dziesięć o sztuce budowania, S. Serlio (1475— 1522) i innych. Założenia ogrodowe oparte na głównej osi symetrii są szeroko reprezentowane w licznych realizacjach ogrodów włoskich XVI wieku. Układy centralne w renesansowych założeniach ogrodowych są bardzo rzadkie, gdyż nie odpowiadały wymaganiom użytkowym i trud­no było dostosować je do zróżnicowanej i bogatej zazwyczaj rzeźby tere­nu.
S. Serlio, przykłady rozwiązań kwater ogrodowych
Charakterystyczne dla renesansu dążenie do geometryzacji przestrze­ni wyraziło się w ogrodach regularnym zarysem planu oraz podziałem te­renu ogrodu na kwadratowe kwatery przedzielone drogami.


(…)

… zakresie murów oporowych, balustrad, ramp, schodów, grot, kaskad i wodotrysków. Poszczególne części ogrodu, wyodrębnione tarasami, czytelnie łączą się przestrzennie między sobą. Ob­ramowania elementami budowlanymi, zamykające przestrzeń ogrodów dziedzińcowych, mają w układach tarasowych znacznie mniejsze znacze­nie. Ogród tarasowy umożliwia widoki również na otaczający krajobraz. Odśrodkowe, zewnętrzne…
… umieszczano pojedynczo, w rozmaitych miejscach baseny, altany, fontan­ny, labirynty itp. Całość terenu ogradzano murem. Powiązanie kompozy­cyjne gaju z sąsiadującym ogrodem ozdobnym nie występuje lub jest ono bardzo słabe.
Zwierzyńce
Zwierzyńce jako nowy element ogrodów renesansowych pojawiają się w końcu XVI wieku. Nawiązują one do średniowiecznej tradycji zakła­dania dużych zwierzyńców w okolicy miasta…
… — parkowe i za­grodowe, czyli menażerie.
Ogrody botaniczne
W XVI wieku powstają we Włoszech liczne ogrody botaniczne, głów­nie przy szkołach i ośrodkach naukowych. Gromadzone tam rozmaite rośliny lecznicze, użytkowe i ozdobne, krajowe i obce umożliwiały po­znawanie gatunków, przyczyniały się do ich rozpowszechniania, a także szerszego stosowania w różnego rodzaju ogrodach ozdobnych i użytko­wych.
Ogrody botaniczne wyróżniają się tworzeniem specjalnych zbiorów roślin służących celom przede wszystkim naukowym. Zaczęto je zakła­dać najczęściej przy uniwersytetach, w powiązaniu zazwyczaj z wydzia­łami medycyny. Stąd też pierwszymi botanikami byli przeważnie leka­rze, a w ogrodach botanicznych we wczesnym okresie ich rozwoju do­minowały zbiory roślin leczniczych. Prototypem ogrodów botanicznych są znane…
... zobacz całą notatkę



Komentarze użytkowników (0)

Zaloguj się, aby dodać komentarz