To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Metody analizy - krótka charakterystyka
Podstawą metod analizy konstrukcji stalowych jest zachowanie się materiału konstrukcyjnego pod obciążeniem, czyli właściwości mechaniczne stali. Są one charakteryzowane zależnością o-e rozciąganego statycznie pręta stalowego. Na rysunku 4.1 przedstawiono wykres rozciągania prętów ze stali o wyraźnej granicy plastyczności. Charakterystycznymi punktami tego wykresu są: granica plastyczności fy określona jako wartość minimalna (w sensie probabilistycznym) górnej granicy plastyczności R^i, granica wytrzymałości fu odniesiona do wytrzymałości minimalnej Rm, a także ; granica wydłużalności £max = A5)65 odpowiadająca chwili zerwania pręta.
W przybliżeniu można przyjąć, że rozciąganie próbek cechuje się:
fazą sprężystą - od 0 do granicy plastyczności fy,
fazą plastyczną - duży przyrost odkształceń przy braku przyrostu naprężeń,
fazą wzmocnienia - do granicy wytrzymałości fu,
fazą zniszczenia - kończącą się rozerwaniem pręta.
W fazie pierwszej przyjmuje się, na ogół, linową zależność naprężenia od odkształcenia: f a - E 8. Gatunki stali omówiono szczegółowo w rozdz. 3. skryptu, a ich charakterystyki materia- I łowe w pkt 3.3; podstawowe informacje podano w rozdz. 3. normy [51], a szersze omówienia | między innymi w pracy [60]. Na potrzeby analizy przyjmuje się uproszczone modele zachowania się stali (rys. 4.2). | W szczególnych przypadkach (np. zawansowana analiza MES) model zachowania się stali W może być bardziej precyzyjnie dostosowany do stali, która ma być zastosowana w analizowanej konstrukcji, na przykład model realistyczny otrzymany w wyniku zmodyfikowania uzyskanej podczas badań doświadczalnych zależności naprężenie-odkształcenie (patrz pkt C.6 załącznika C normy [53]).
Niezależnie od przedstawionych właściwości mechanicznych stali obrazujących przebieg roz- I ciągania, na sposób i zakres analizy konstrukcji istotnie wpływa również zachowanie się przekroju i elementu ściskanego lub zginanego. Kształt i proporcje przekroju poprzecznego prętów, a przed wszystkim smukłość ściskanych ścianek przekroju oraz sposób ich obciążenia są podstawą klasyfikacji przekrojów elementów prętowych. Uwzględnienie tych cech przy wyborze kryterium klasyfikacji przekrojów poprzecznych elementów konstrukcji doprowadziło do wyłonienia, stosownie do osiąganych stanów granicznych, czterech klas przekrojów. Klasy te obejmują cały zakres technicznie przydatnych przekrojów - od takich, które muszą mieć elementy, aby były zdolne do przenoszenia obciążeń zginających przy całkowitym uplastycznieniu przekroju (przegub plastyczny), z zachowaniem zdolności elementu do obrotu w przegubie plastycznym, po przekroje elementów o tak smukłych ściankach, że tracą stateczność miejscową, lecz wskutek wzajemnego usztywniania się ścianek elementy są w stanie przenosić znaczne obciążenia w zakresie pozasprężystym. Przyjęcie wymienionej klasyfikacji spowodowało istotne uporządkowanie procesu projektowania. Klasyfikację przekrojów prętów omówiono szczegółowo w pkt 4.2 skryptu, a warunki precyzowania nośności przekrojów w rozdz. 5.
(…)
…. Konsekwencją zaakceptowania imperfekcji jest uwzględnianie w analizie powstających odchyłek przez wprowadzenie dodatkowych zmian przyjętej geometrii lub dodatkowych oddziaływań, uwzględniających skutki tych zmian. Wymienione zagadnienia są dokładnie omówione w pkt 4.4.
W analizie konstrukcji coraz szerzej stosuje się metodę elementów skończonych (MES). Wytyczne stosowania metody elementów skończonych…
… i ich powiązania z konstrukcją omówiono w pkt 4.6 skryptu.
Wrażliwość elementu konstrukcji na utratę stateczności ogólnej powoduje często znaczne zmniejszenie nośności elementu. Zarówno wyboczenie elementów ściskanych, jak i zwichrzenie elementów zginanych, inicjowane wyboczeniem pasa ściskanego z płaszczyzny zginania, są przedmiotem analizy. Konieczne ze względów ekonomicznych ograniczenie możliwości utraty…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)