To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Gatunek: synkretyczny. Wstęp i Dokończenie są pisane prozą, dramat jest pisany prozą. Nie jest to
więc klasyczny dramat, ale poemat dramatyczny, ujęty w ramę epickiego Wstępu i wizyjnego
Dokończenia.
Według Juliusza Kleinera:
1. Trzy imiona głównego bohatera: Irydion, Hieronim i Sygurd układają się w symboliczne
IHS. Według Kleinera to symbol prawdziwego Mesjasza narodowego.
2. Pierwsze słowa Irydiona wszują na próbę dokonania syntezy dziejowej, wyroku nad
minioną epoką. Na tle ginącego rzymskiego świata ujawnia się jednostka, którą jest
pieśniarz. W inwokacji zwraca się do szatana, jako do patrona zapowiedzianego poematu
"Niechaj duch zniszczenia ku pomocy mi przybędzie". Dalej mówi o bohaterze, ktorego
wskrzesza. Jest to bohater mityczny, nadludzki. Jest nim tytułowy Irydion. Zanim ożywa jest
pokazany w wizji rzeźbiarskiej: śpiący, posągowo piękny rycerz sarkofagu. Tragizm,
wizyjność i obrazowość typu rzeźbiarskiego cechują od razu metodę ksztaltowania. Obraz
posągu Irydiona ma wprowadzić czytelnika w opowieść o losach jego rodziców i pobudzać
wyobraźnię. Pieśniarz zwracając się do owego bohatera (Irydiona) opowiada jednocześnie o
jego losach. Pojawia się od razu inny posąg: Amfilocha – ojca Irydiona.
3. W dramacie ścierają się dwa światy: posępna północ i zmysłowa kultura wschodu. Rzym w
dramacie jest pokazany jako silny, oparty na tradycji i prawie, a z drugiej strony jako
zdegradowany, upadły i niemal bliski upadku. Później dopiero pokaże się, że przetrwa
pomimo wizji jego upadku.
4. W dramacie jest poruszany problem zemsty i walki. Aleksander walczy z Heliogabalem o
władzę. Irydion walczy z Rzymem, a więc i z Aleksandrem i z Heliogabalem. Pogański
Rzym walczy z Chrześcijaństwem, chcąc zgladzić wszystkich Chrześcijan. Chrześcijanie
nie walczą z nikim, kierując się ideą pokoju. Dopiero pobudzeni przez Irydiona chwytają za
miecze i są gotowi na atak, na swoich prześladowców w imię Królestwa, obiecanego przez
Jezusa. Powstrzumuje ich jednak biskup Wiktor, więc w ostateczności nie oczestniczą oni w
żadnej walce.
5. W Irydionie dokonuje się ocena historyczna.
6. Wstęp i dokończenie są pozornie sprzeczne. Być może to efekt długiej ewolucji poematu.
Dzięki rozdzwiękowi pomiędzy początkiem a końcem ocalenie Irydiona nabiera nowego
znaczenia, działa jak ingerencja wyższego świata, przelamująca logikę ziemską.
7. Krasiński nie uznaje nagłego zdobycia niepodległości, odrzuca ideologię powstańczą.
Zapowiada on długą drogę ewolucji. Tak jak Mickiewicz w Księgach narodu i
pielgrzymstwa i Dziadach części trzeciej żąda wytrwałości, cierpliwości i poświęcenia.
8. Tak jak w Nie-Boskiej komedii i w Irydionie są ślady biografii poety. W liście do
Gałczyńskiego pisał, że utożsamia się z bohaterem pragnącym zemsty, marzącym o
niszczeniu wroga, którego ostatecznie potępił: dotarło do niego to, że nienawiść jest
bezkuteczna.
Geneza:
1. Wpływ na pracę Krasickiego miały:
1. Studia nad dziejami rzymskiego imperium. Po Rewolucji Francuskiej i wojnach
napoleońskich
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (1)
Anna napisał(a):
2019-02-08 09:13:33
Krasiński w tytule, nie Kraszewski