To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
15. EWOLUCJA PLACU ŚW. MARKA W WENECJI
Historia Placu zaczyna się w IX wieku i wiąże się z budową pierwszej bazyliki św. Marka(wtedy był to jeszcze kościół). W tym czasie plac ograniczał się do niewielkiego obszaru znajdującego się w bezpośrednim sąsiedztwie bazyliki, miał dużo mniejszą powierzchnie niż w czasach dzisiejszych. Przez jego teren przepływał jeden z kanałów weneckich, dzieląc go na dwie części, z których jedną zajmował sad klasztoru św. Zachariasza. Pod koniec XII wieku plac został powiększony do obecnych rozmiarów, zasypując kanał ograniczający wnętrze. Przesunięto zachodnią granice placu. W 1063 przekształcono kościół św. Marka w bazylikę. Od tego momentu bazylika jeszcze długo była przebudowywana, jak również pracowano nad udoskonaleniem wnętrza. Większość budowli znajdujących się wokół placu została zbudowana w XVI wieku. Nawierzchnie zmieniono w pierwszych latach XVIII wieku., Plac św. Marka połączony jest z Piazzettą San Marco. Ograniczają je budynki pałacu Dożów (budowa i przebudowy od 814) i bazyliki św. Marka. Na wprost bazyliki znajduje się klasycystyczny budynek skrzydła Napoleona (Ala Napoleonica). Budynek łączy ze sobą budynki Starej i Nowej Prokuracji (Stare Prokuracje dawniej dwukondygnacyjne; na parterze znajdował się portyk, który z czasem miał otoczyć cały plac, później została nadbudowana trzecia kondygnacja-wyrównując wysokość z wierzą zegarową Nową dobudowano w latach 1581-99). Napoleon Bonaparte był zachwycony architekturą placu św. Marka. Polecił wybudować skrzydło zamykające zabudowę placu. W 1539 Jacopo Sansovino pokierował przebudową placu wznosząc Bibliotekę, tworzącą zachodnią ścianę Piazzettę Do budynku Starej Prokuracji przylega wieża zegarowa (Torre dell'Orologio) a przy Nowej Prokuracji góruje dzwonnica św. Marka Campanile. Na przedłużeniu placu za wieżą zegarową, obok bazyliki św. Marka znajduje się Piazzetta dei Leonici - placyk, przy którym usytuowany jest budynek kurii biskupiej.
16. PIERWSZE REALIZACJE NOWOŻYTNE WE FRANCJI
Charleville- powstałe w 1610 roku;architekt- Metzew; bardzo charakterystyczny układ osiowy, plan regularny, plac otwarty na rzekę, zaspół budynków mieszkalnych jednolitych o charakterze pałacowym, mnogość placów, place otwarte i otwarte przestrzenie.
Richelieu- powstałe w 1631 roku; architekt- Leinercier. Kardynał wybudował swój pałac a następnie całe miasto; plac główny (reprezentacyjny ale nie znajduje się w centrum, nie jest placem handlowym), osiowość, regularność wynikająca ze sztuki ogrodowej. Małe miasto na planie prostokąta, obłożone wałami, z fosą. Główna oś Rue Grand wzdłuż dłuższego boku prostokąta przechodzi przez dwa place - rynek i plac dla kleru. Przy rynku jest kościół i hala targowa ze sklepami. Główna oś prowadzi do pałacu kardynała
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)