Adam Mickiewicz - życiorys

Adam Mickiewicz urodził się w 1798 roku. Miejsce jego urodzenia nie jest do końca pewne. Uznaje się, że był to albo Nowogródek na Litwie albo Zaosie. Jego ojciec był adwokatem, a matka gospodynią domową. Mickiewicz miał czterech braci. Już od najmłodszych lat interesował się literaturą – poznawał bowiem podania ludowe czy też baśnie. Posiadał otwarty umysł na różnorodność kulturową. Mickiewicz podjął studia w Wilnie na tamtejszym Uniwersytecie. Aby polepszyć swoją sytuację materialną wstąpił także do seminarium przeznaczonego dla nauczycieli. W 1817 roku powstało Towarzystwo Filomatów, którego współzałożycielem był ten polski wieszcz. W kolejnych latach Mickiewicz pracował w Kownie jako nauczyciel. Wtedy też zainteresowała go tematyka nieszczęśliwej miłości w literaturze. W 1820r. zapałał miłością do Marii Wereszczakówny. Jednak Maria nie odwzajemniła jego uczucia, co pogrążyło Mickiewicza w smutku. Kolejną jego miłością była Karolina Kowalska. W 1822 roku wydał swój pierwszy zbiór wierszy „Poezje", w którym pojawiły się m.in. „Ballady i romanse". Jakiś czas później Mickiewicz zaczął być prześladowany politycznie. Pewnego dnia został aresztowany, a następnie zesłany w głąb Rosji. Po zsyłce pełnił funkcję urzędnika w moskiewskim biurze. Jego twórczość zaczęła rozkwitać. Powstały m.in. „Sonety", „Konrad Wallenrod". Mickiewicz zaczął podróżować – odwiedził m.in. Niemcy i Włochy. Był także poddany ostrej krytyce za to, że nie wziął udziału w powstaniu listopadowym. Postacie, które Mickiewicz zawarł w swoich dziełach były swego rodzaju odzwierciedleniem jego samego, jego rozterek i charakteru. W 1834r. ożenił się z Celiną Szymanowską, z którą miał szóstkę dzieci. W 1839r. wyjechał do Szwajcarii, gdzie był profesorem literatury łacińskiej. Następnie został kierownikiem katedry literatur słowiańskich. Adam Mickiewicz zmarł w 1855r. po zachorowaniu na cholerę.