To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
J. Sławiński: Synchronia i diachronia w procesie historycznoliterackim jeśli chcemy pokazać utwór w synchronii, jako pewien stan rzeczy, to ginie możliwość uchwycenia go jako zdarzenia w procesie historycznym (i odwrotnie);
kategoria struktury miała wykluczyć kategorię indywidualnego utworu z teorii procesu historycznoliterackiego; strukturalizm - wprowadza termin langue literatury;
tradycja - największy literacki kontekst dzieła, kluczowa kategoria poetyki historycznej;
1 z głównych zadań poetyki historycznej - jak przedstawia się współdziałanie języka i tradycji, jak tradycja pośredniczy między językiem i wypowiedzią literacką;
wypowiedź literacka jest „użyciem” tradycji.
2 sposoby istnienia tradycji (równoczesne): zasób dokonań literackich (utworów);
inwentarz norm literackich (normy zrealizowane w utworach, zawarte w poetykach i w wypowiedziach krytycznoliterackich).
utwór - element tradycji - znaczenie negatywne, bo wyklucza szansę pojawienia się takiego samego urzeczywistnienia. Zasób dzieł jest zbiorem miejsc zajętych w przestrzeni tradycji;
utwór - konfiguracja określonych właściwości (za każdą właściwością kryje się klasa właściwości. Każda relacja między cechami utworu odsyła do potencjalnej klasy relacji);
norma literacka - granica potencjalnej klasy, ogranicza stopień różnorodności możliwych realizacji danej cechy;
analiza sytuacji utworu jako składnika tradycji - 3 poziomy - 1) poziom indywidualnej konfiguracji rozpoznawalnych właściwości utworu, 2) poziom klas właściwości i relacji, 3) poziom norm ograniczających klasy;
norma literacka - najbardziej elementarna jednostka tradycji;
tradycja - system norm; s. 24 żaden poziom wypowiedzi poetyckiej nie pozwala się w pełni wytłumaczyć, jeśli chcemy brać pod uwagę normy jemu tylko właściwe ;
tradycja - s. 26 w każdym momencie jest ona równoczesnością wszystkich swoich przeszłych stanów, wszystkich minionych faz ewolucyjnych ;
dowolny stan tradycji - projekcja diachronii w synchronię;
ośrodkowe złoża tradycji - repertuary norm, które stanowią niezbędne odniesienie dla wszystkich nowych przedsięwzięć;
tradycja kluczowa - ma za zadanie wyodrębnić w strukturze tradycję pewnego okresu zasób norm, które zobowiązują twórców do zajęcia stanowiska, wzywają do opowiedzenia się za lub przeciw. Tradycja kluczowa w 1 czasie mobilizuje różne formy ustosunkowania się do niej. Płaszczyzna integracji rozproszonych i różnokierunkowych usiłowań literackich. Wspólny układ odniesienia dla pozostałych złóż tradycji. Ma najmniejszy stopień nacechowania historycznego. Dostarcza kryteriów pozwalających porządkować przestrzeń tradycji. Składające się na nią normy mają charakter ponadczasowej oczywistości;
(…)
… zastanym i zewnętrznym w stosunku do jednostkowego działania. Występuje jako kontekst indywidualnego przekazu ale i tkwi w jego wewnętrznym porządku;
fenotyp - eksplikowana struktura cech utworu, dany bezpośrednio, wykładnik ostatecznych decyzji pisarza co do wyboru jednostek i reguł ich wiązania;
genotyp - implikowana struktura norm literackich, przywołanych w utworze, potencjalny, wskazuje pola alternatyw, które pozostawały do dyspozycji pisarza.
Fenotyp określa indywidualne niepodobieństwo i podobieństwo dzieła do innych przekazów. Genotyp osadza dzieło w systemach norm tradycji. Genotyp - ponadindywidualny kod literacki, wpisany w jednostkowy komunikat. Genotyp jest wspólny różnym dziełom, uzewnętrznia się przez fenotypy,
za pośrednictwem genotypu przenika do wnętrza wypowiedzi literackiej…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)