To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Zaburzenia o charakterze punktowym
Do tego typu zaburzeń zalicza się intruzje i kawerny. Intruzje są wtrąceniami materiałów obcych w pierwotne warstwy skalne. Materiały te mogą pochodzić albo z działalności wulkanicznej, np. intruzje bazaltowe, albo tworzyć się w procesie wypierania plastycznych mas skalnych, np. soli kamiennej. Intruzje w postaci kominów osiągają znaczne wymiary i tworzą własną strukturę najczęściej odmienną od struktury skał pierwotnych. Kominy bazaltowe mają wyraźnie anizotropową budowę i dzielą się samoczynnie na szereg słupów o pięcio-lub sześciokątnym, prawie regularnym przekroju. Kominy soli - to przeważnie jednorodny materiał plastyczny. Szczególnym zaburzeniem punktowym są kawerny lub jaskinie na terenach krasowych. Zaburzenia punktowe są szczególnie niekorzystne ze względu na budownictwo podziemne, ponieważ są trudne do wykrycia i zlokalizowania w czasie wierceń geologicznych. Jedynie rozpoznanie terenu metodami geofizycznymi może umożliwić wychwycenie tego typu zaburzeń. Dokładna lokalizacja kawern lub mtruzji jest mało prawdopodobna, a jej napotkanie w czasie wykonywania robót podziemnych pociąga za sobą konieczność lokalnego przeprojektowania konstrukcji podziemnej (rys. 2.12).
Struktura masywu skalnego bądź gruntowego. Jak stwierdza Kisiel [7], geometryczne parametry budowy masywów wskazują że należy je traktować jako układy wielu ciał różnie ze sobą powiązanych. Do ich opisu nie wystarczy wiec znajomość cech materiału tworzącego masyw, ale konieczna jest także znajomość szczegółów budowy tego masywu jako całości. Masywy skalne i gruntowe charakteryzują się zatem różnymi stopniami niejednorodności bądź nieciągłości, zwłaszcza w zakresie właściwości mechanicznych i powinny być analizowane w ścisłym powiązaniu z geometrią układu wyrobisko-masyw bądź obudowa-górotwór. W zależności od rozmiarów i położenia budowli podziemnej, naruszającej stan in situ, ten sam masyw może być różnie potraktowany. Gdy zasięg wpływu budowli będzie niewielki, masyw można rozpatrywać jako niespękany lub mało spękany. Przy dużym zasięgu wpływów, ten sam masyw często musi być rozpatrywany jako ośrodek spękany, nieciągły. Muller proponuje następujący podział masywów ze względu na ich nośne charakterystyki:
• masyw niespękany rozpatrywany jako monolit podlegający prawom mechaniki ośrodka ciągłego,
• masyw mało spękany umożliwiający statystyczne wydzielenie jednorodnych bloków ciągłych, które mogą być rozpatrywane jako układ kilku ciał połączonych więziami jednostronnymi (tarcie i odpór) lub wielostronnymi (spójność),
• masyw całkowicie spękany tworzący nieciągły układ brył skalnych, prawie sztywnych elementów, połączonych więziami, których zachowanie zależy głównie od rodzaju więzi, czyli od tarcia i spójności materiału wypełn
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)