To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Edmund Trempała - „Rozwój pedagogiki społecznej w Polsce Ludowej”:
W Polsce Ludowej były korzystne warunki rozwoju dla pedagogiki społecznej. Postęp w tej dziedzinie wynikał z przeobrażeń społecznych, gospodarczych i kulturalnych zachodzących w naszym kraju. Dzięki temu powstały liczne towarzystwa, instytucje i placówki oświatowe. Wzrosła rola środowiska w życiu człowieka. Wyłoniły się także nowe cele i funkcje w zakresie oddziaływań wychowawczych.
Ponadto czynnikiem pobudzającym rozwój pedagogiki społecznej była uchwała o realizacji obowiązku szkolnego.
Pod koniec lat 50-tych powołano instytucję opiekunów społecznych, która zapoczątkowała autentyczną pomoc ludziom potrzebującym opieki.
Zaczęły rozwijać się zainteresowania w zakresie czasu wolnego, korzystania ze środków masowego przekazu, kultury i opieki - podejmowane są prace badawcze w celu ukierunkowania działań. W ten sposób rozwija się teoria naukowa.
Pobudzająco na rozwój pedagogiki społecznej wpływa rozbudowa instytucji opiekuńczo-wychowawczych, w tym opieki nad dziećmi i młodzieżą, realizowanej w różnych formach (otwartych i zamkniętych).
Narastające konflikty w rodzinie, małżeństwie itp. Uruchamiają poradnictwo społeczno-wychowawcze i zawodowe.
Coraz większego znaczenia nabiera problematyka zakładu pracy, jako środowiska wychowawczego.
W wyniku ustawy o rozwoju systemu oświaty i wychowania z 15,06,1961 r. nastąpił rozwój wychowania pozaszkolnego i wszelkich placówek służących temu wychowaniu.
Rozwój problematyki pedagogiki społecznej wyznaczają generalne przeobrażenia społeczne, gospodarcze i kulturalne.
Pedagogika społeczna koncentruje się głównie na problematyce środowiska wychowawczego, jako zespołu czynników działających na wychowanka, dynamizujących jego rozwój. Zajmuje się także środowiskowymi uwarunkowaniami procesów wychowawczych i rozpatruje je we wszystkich fazach rozwojowych człowieka.
Pedagogika społeczna analizuje rozwój i jakość bodźców rozwojowych po to, by organizować ich celowe projektowanie, przekształcanie. Problematyka poznawcza i organizowania środowiska wychowawczego w szkole, osiedlu - wszędzie tam, gdzie żyje, pracuje i bawi się człowiek.
Ważna miejsce zajmuje pedagogika opiekuńcza - koncentruje się na problemach rodzinnych, nad szkołą wiejską, organizuje czas wolny dzieci, młodzieży, dorosłych.
STOSUNEK PEDAGOGIKI SPOŁECZNEJ DO INNYCH DYSCYPLIN PEDAGOGICZNYCH:
Jedną z cech wyróżniających pedagogikę społeczną od innych dyscyplin pedagogicznych jest szczególnie wysoki poziom służebności praktyce, instrumentalny charakter teorii.
Dla wstępnej weryfikacji swoich propozycji rozwiązań praktycznych pedagogika społeczna korzysta z historii wychowania.
(…)
… wychowawczego rodziny:
Pod red. J.Lepalczyk w 1974 r. wydała „Stowarzyszenie społeczne jako środowisko wychowawcze” - opisuje jakie są warunki realizowania funkcji wychowawczych przez stowarzyszenia społeczne.
W 1975 r. powstaje praca pod red. B.Butrymowicz i L.Gomółki połączona w całości jednej organizacji „Pedagogika Towarzystwa Przyjaciół Dzieci” - badania nad funkcjonowaniem i rolą młodzieżowych domów kultury wykonali K.Kurpś i B.Chmielewski.
Do czołowych w zakresie badań czasu wolnego zaliczamy zespół prac Zakładu Pedagogiki Społecznej UŁ, m.in. rozprawa pióra A.Kamińskiego „Czas wolny i jego problematyka społeczno-wychowawcza”.
R.Wroczyński „Edukacja permanentna” 1973.
Sprawom wychowania w domach dziecka poświęcone zostało dzieło Z.Zbyszeskiej „Organizacja i wychowanie w domach dziecka” 1948
Problemem opieki nad dzieckiem, zarówno całkowitej jak i otwartej poświęcona jest monografia A.Kelma „Formy opieki nad dzieckiem w Polsce Ludowej” 1968.
Poważne osiągnięcia w zakresie badań nad opieką i wychowaniem opiekuńczym współcześnie (tzn. 1979 r.) w ośrodku warszawskim (A.Kelm, J.Maciaszkowa), w Uniwersytecie Gdańskim (J.Jundziłł), w Uniwersytecie łódzkim (J.Lepalczyk, B.Butrymowicz, E.Marynowicz…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)