Projektowanie stężeń pionowych w linii słupów - wykład

Nasza ocena:

3
Pobrań: 56
Wyświetleń: 1533
Komentarze: 0
Notatek.pl

Pobierz ten dokument za darmo

Podgląd dokumentu
Projektowanie stężeń pionowych w linii słupów - wykład - strona 1 Projektowanie stężeń pionowych w linii słupów - wykład - strona 2

Fragment notatki:

Projektowanie stężeń pionowych w linii słupów
Projektując stężenia pionowe w linii slupów (por. rys. 1.34c, d), należy uwzględnić, iż niektóre krzyżulce są ściskane (z uwzględnieniem wyboczenia). Prowadzić to może do zwiększonego zużycia materiału. Stąd też częściej stosuje się stężenia z wy kratowaniem typu X pokazane na rys. 1.34a, e i f oraz z wy kra­towaniem typu K pokazane na rys. 1.34b i g. Projektując takie stężenia, można rozpatrzyć model obliczeniowy, w którym w przenoszeniu obciążeń biorą udział pręty ściskane i rozciągane lub tylko pręty rozciągane.
W krzyżulcach stężenia słupów z wykratowaniem typu X (rys. 5.28a) po­wstają jednakowe siły, lecz o różnych znakach (rys. 5.28b). Jeśli zaprojektuje się te pręty jako smukłe (A 200), to można założyć, iż pręt ściskany wyboczy się i wówczas w pręcie rozciąganym powstanie dwukrotnie większa siła niż w po­przednim przypadku. Jeśli zmieni się kierunek obciążenia poziomego stężenia H, pręt rozciągany wyboczy się i nie przejmie żadnych sił. Wówczas pręt poprzednio ściskany będzie rozciągany i on przejmuje całą siłę skośną. Stężenie z wiotkimi krzyżulcami (rys. 5.28c) jest korzystniejsze pod względem zużycia materiału niż układ z krzyżulcami sztywnymi (rys. 5.28b).
Podobny model obliczeniowy można rozpatrzyć w przypadku stężenia typu K (rys. 5.28d). Jeśli przyjmie się, iż oba krzyżulce są wytężone, to powstają w nich jednakowe siły, lecz o różnych znakach (rys. 5.28e). Projektując te pręty stężenia jako elementy smukłe A 200, można przyjąć, iż ściskany krzyżulec wyboczy się sprężyście. W takim modelu obliczeniowym (rys. 5.28f) w pręcie rozciąga­nym powstaje dwukrotnie większa siła osiowa niż dla modelu według rys. 5.28e.
Analizowany układ pozostaje dalej geometrycznie niezmienny, lecz w poziomym pręcie stężenia powstaje moment zginający, co wynika z oddziaływania składo­wej pionowej siły w rozciąganym krzyżulcu. Z analiz wynika, że projektowanie stężeń z wykratowaniem typu K, o modelu jak na rys. 5.28f, wymaga mniejszego zużycia stali niż w przypadku modelu jak na rys. 5.28e.
Zginanie poziomego pręta stężenia (rys. 5.28f) można wyeliminować, stosując stężenie portalowe pokazane na rys. 5.29a. W tym rozwiązaniu pręty krzyżujące się nie są połączone ze sobą w punkcie K i projektuje się je jako smukłe elementy rozciągane.
W modelu obliczeniowym tego stężenia portalowego (rys. 5.29b), stosując założenia jak w przypadku stężeń przedstawionych na rys. 5.28, otrzymuje się korzystny rozkład sił wewnętrznych, a zużycie stali jest małe.
Omówione analizy wytężeń usztywnień typu X i K przedstawiono na przykła­dach jednokondygnacyjnych układów stężających. W przypadku stężeń wielokon­dygnacyjnych z takimi wykratowaniami (por. rys. 1.34a, b, e) wnioskowanie jest takie samo, jak przedstawione przy omawianiu tężników pokazanych na rys. 5.28. Podobny sposób analizy wytężenia prętów skratowań można zastosować przy stę­żeniach uwidocznonych na rys. 1.34a, b, e+h (modele prętów zabezpieczonych przed wyboczeniem lub po utracie stateczności). ... zobacz całą notatkę



Komentarze użytkowników (0)

Zaloguj się, aby dodać komentarz