To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
METODA INDYWIDUALNEGO PRZYPADKU - jest sposobem badań polegającym na analizie
jednostkowych losów ludzkich, uwikłanych w określone sytuacje wychowawcze lub na analizie
konkretnych zjawisk natury wychowawczej poprzez pryzmat jednostkowych biografii ludzkich z
nastawieniem na opracowanie diagnozy przypadku lub zjawiska w celu podjęcia działań
terapeutycznych.
ETAPY METODY INDYWIDUALNEGO PRZYPADKU:
1.
Diagnoza przypadku – Pracownik musi dokonać dogłębnego wglądu w źródło problemu
jednostki, w tym także zbadać sytuację środowiskową jednostki
2.
Diagnoza środowiska – Po dogłębnym poznaniu jednostki i jej środowiska pracownik socjalny
przystępuję do planowania oddziaływań naprawczych
3.
Właściwe wyprowadzenie przypadku - Praca z osobą potrzebującą pomocy i wsparcia; jeśli
coś nie wychodzi plan pracy z osobą musi być zmodyfikowany
JAKIE KATEGORIE OSÓB MOGĄ BYĆ PROWADZONE TA METODĄ?
•
Gdy jednostka wyczerpała już swoje indywidualne siły i nie widzi metod przezwyciężenia
trudności;
•
Gdy osoba ze względu na swe ograniczenia umysłowe czy fizyczne nie jest w stanie sama
skorzystać z pomocy, poprosić o nią;
•
Gdy człowiek znajduje się w sytuacji długotrwałego stresu, co wpływa destrukcyjnie na jego
możliwości przezwyciężania życiowych problemów.
ZASADY OBOWIĄZUJĄCE W METODZIE INDYWIDUALNEGO PRZYPADKU:
1.
Zasada akceptacji. Polega ona na tym, iż pracownik socjalny powinien darzyć szacunkiem
swojego klienta, winien starać się go zrozumieć i dawać mu poczucie, iż jest akceptowany pomimo
swych wad.
2.
Zasada komunikacji. Jest ona niezmiernie ważna w kontakcie pracownika socjalnego ze swym
klientem. Nie można oczekiwać, że klient będzie miał te same poglądy co caseworker, należy jednak
dążyć do wspólnej komunikacji, dyskusji i otwartości na propozycje partnera w komunikacji.
3.
Zasada indywidualizacji. Polega na konieczności podejścia do problemu człowieka w sposób
indywidualny. Nie można bowiem uogólniać problemu i np. wszystkie depresje rozwiązywać w ten
sam sposób, bo często przyczyny są odmienne. Należy więc dostosować oddziaływania do cech i
możliwości jednostki.
4.
Zasada uczestnictwa. Należy dążyć do tego by klient zaangażował się w działania naprawcze
tyczące jego problemu. Sam musi chcieć zmierzyć i przezwyciężyć swój problem. W przypadku, gdy
takiej chęci nie będzie, wszelki oddziaływania pracownika socjalnego są nieskuteczne.
5.
Zasada zaufania i poszanowania prywatności. Klient powinien mieć świadomość, iż jego
problem nie zostanie ujawniony osobom trzecim, nie zaangażowanym w niesienie mu pomocy.
Pracownika obowiązuje więc obowiązek tajemnicy, problemy klienta nie mogą być przedmiotem
rozmowy poza miejscem pracy.
6.
Zasada samoświadomości. Pracownik socjalny musi umieć oddzielić problemy swych
podopiecznych od swego życia prywatnego. Nie może on się nimi ciągle zadręczać i wnosić ich w swe
życie prywatne. Pomimo zaangażowania w pomoc pracownik winien cechować się pewnym
dystansem wobec swojego klienta i jego problemów.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)